Sinds mijn 13de levensjaar was ik al op dieet. Eigenlijk continu, altijd calorieën aan het tellen. Light frisdrank, light mayo, magere yoghurt, Candarel, vet zoveel mogelijk schrappen, geen kaas op de pasta, americain i.p.v. gehakt, geen rijstpap met volle melk en suiker, enz.
Zo werd het mijn moeder aangeleerd door de diëtiste die we consulteerden toen. En het werkte. Ik bleef altijd best slank.
Na de zwangerschappen van onze eerste twee kinderen ging ik telkens terug calorieën tellen en viel terug af. Nooit echt helemaal zo slank als ervoor maar wel voldoende.
Toen kwam kind 3… en na kind 3 begon ik ook terug met een traditioneel caloriebeperkend dieet. Ik had daar namelijk veel ervaring mee en twijfelde niet aan het principe. Ik was zelfs zo arrogant dat ik ervan overtuigd was dat mensen die zeiden "Ik probeer alles maar ik val maar niet af" gewoon niet wisten wat ze deden. Want hoe moeilijk is dat nu? Calorieën in en uit principe. Bij mij werkte het altijd dus dan werkt het voor iedereen. Toch?
Maar dit keer werkte mijn lichaam niet meer mee! En ik werd diegene die moest zeggen "het lukt me écht niet". Tot twee keer toe zat ik bij de huisarts met dit probleem. Dit klopte toch niet? Was mijn lichaam kapot of zo? Er ging amper iets af, 5 kilogram, om dan te stagneren, dus ik werd nog strenger. Waarop ik na een aantal weken de moed verloor omdat de inspanning niet opwoog tegen het resultaat. En dan gaf ik het calorieën tellen een periode op, kwam alles en nog meer terug bij. En weer ging ik met verse moed op dieet.
Deze cirkel werd mijn leven voor de volgende 5 jaar. Vijf jaar lang was ik af en aan op dieet en toch werd ik alleen maar zwaarder.
De moed zonk me in de schoenen. Dit ging me nooit lukken, ik zou altijd zwaar blijven. Ik was de strijd met mezelf zo beu, dat vechten tegen de zin in eten, dan toch zwichten en iets nemen, je schuldig voelen, nog meer eten "want het is nu toch al om zeep" om dan de volgende dag teleurgesteld in jezelf op de weegschaal te gaan staan. Opnieuw begint er een dag met vechten met jezelf en vechten met eten. Terug nieuwe moed dat je nu wél sterk genoeg zult zijn. Tenslotte zijn dikke mensen diegene zonder zelfdiscipline hé, diegene die te zwak zijn om nee te zeggen?
Al jaren ben ik ook een gepassioneerde "foodie". Ik lees veel over voeding, over gezonde voeding. Wat is goed voor ons lichaam, onze darmen, onze cholesterol, veroudering van onze cellen, enz. Ondertussen vatte ik een studie aan over orthomoleculaire voeding (later volgde dan de opleiding tot 'ketogenic health coach', 'advanced ketogenic nutrition' en een opleiding tot GAPS-coach).
Ik kook en bak graag en verdiep me in alles rond het onderwerp. Mijn eetgewoonten waren daardoor de laatste 6 à 7 jaar al best gezond te noemen. Zo weinig mogelijk bewerkte producten, geen light producten meer, zelfgebakken zuurdesem brood, heel veel groenten en het meeste van wat we aten was huisgemaakt en biologisch.
Qua vet gebruikten we enkel olijfolie, ghee en roomboter.
Wanhopig zocht ik hulp bij diëtisten, maar ook dit hielp niet. 5 kilo en dan niets meer. Ik kon nog zo gezond eten. Toch bleef ik met een BMI van 33 rondlopen, was humeurig, had geen energie en veel last van een prikkelbare darm.